Nagmaal: Eenvoudig & Alledaags

Toe Jesus destyds die nagmaal ingestel het, het hy brood gebreek en wyn geskink. Hoekom? Want dit was 'n alledaagse, eenvoudige maaltyd. Iets wat die mense van daai tyd gereeld geniet het. Hy het nie spesiaal laat brood bak en wyn pers vir die ongelooflike spesiale geleentheid nie. Hy het tien teen een aan tafel gesit, soos soveel male van tevore, en gedink "Hm... hier is mos nou 'n mooi teken. Kom ons gebruik dit om mense te herinner aan my Vader se genade, en my ultimate sacrifice".

Sy idee was dat ons aan Hom dink elke keer as ons brood breek / eet, en elke keer as ons wyn skink / drink. Hy wil hê in ons alledaagse, in die eenvoudigste oomblikke, dat ons steeds bewus is van Hom, dat ons onthou wat Hy aan die kruis vir ons kom doen het. Dit hoef nie 'n hoogsheilige oomblik te wees nie. Ons hoef nie, elke keer as ons 'n glas wyn drink, op ons knieë neer te val in aanbidding nie. Dit (volgens my verstaan) is nie wat Jesus in gedagte gehad het nie.

Kom ek probeer dit nog beter verduidelik. Toe ek op skool was, het ek en my ma gereeld gestop oppad huis toe van die skool af, om 'n vars brood te koop by die kafee 'n blok van die kerk af.. As ons by die huis kom, was ons gunsteling middagete 'n stukkie vars brood met Avokadopeer op. Tot vandag toe nog (en ek is seker dit sal my lewe lank by my bly), as ek avokadopeer eet, dan dink ek terug aan daai lekker eenvoudige middagetes saam met my ma.

Dit gebeur mos so met ons... met smake en reuke veral. Ek dink dit is wat Jesus se idee was met die Nagmaal. Dat ons brood en wyn ('n alledaagse maaltyd) se reuke en smake sal assosiëer met Hom en dit wat Hy vir ons kom doen het. Dat ons bloot sal onthou, elke keer as ons saam met vriende sit en kuier om 'n glas wyn, elke keer as ons 'n lekker stukkie brood geniet, wie Hy is, hoe lief Hy ons het, en dat Hy nogsteeds teenwoordig is... in ons huise, aan ons tafels, tussen vriende.

Ons oumas het so gebak

Ek dreig nou al van die naweek af dat ek gaan piesangbrood bak, want die piesangs wat mens by Spar koop, bly net mooi geel vir 3 dae.  Toe hoor ek later by my moedertjie dat dit langer sou geel bly as ek dit nie in die yskas gebêre het nie.  Ek dump maar als in die yskas, want as dit buite staan, muf dit of die miere vreet die goed op.  Maar ek sal onthou vir volgende keer.

Terug by die storie.  Ek het nou uiteindelik daarby uitgekom om die piesangbrood aan te pak gister.  Ek't 'n resep by my liefste moeder gekry en toe ook ene by my super-moeder-sussie.  Dis mos waar mens jou lekkerste resepte kry - by 'n ma - want hulle toets die goed op hulle kinders, en 'n kind sal vinnig vir jou sê as 'n ding nie lekker is nie.  Ek sê altyd "As jy die waarheid wil hoor, vra vir 'n kind".

Op die oog af het die twee resepte vir my dieselfde gelyk (vanselfsprekend, want hulle kom albei van 'n ma af), behalwe dat sussie s'n 'n suurlemoensappie bykry.  Dié lyk toe vir my heel lekker, en ek spring aan die werk gisteraand.

Oooooeeee!  En het ek lekker gespeel!  Ek was wit van die meel, en taai van die piesangs en suiker na die hele petalje.  En was die gebak lekker?  Jy vra nog!  Ek moes wel die reseppie effens aanpas a.g.v. (on)voorsiene omstandighede.  Hier volg my eie piesangbrood reseppie:

Bestanddele:
125 ml margarien (ongeveer)
250 ml suiker (ongeveer)
2 XL eiers
5 ml Vanieljegeursel (ongeveer)
500ml koekmeel (presies)
5 ml bakpoeier
1ml sout
5ml koeksoda (of nie)
250ml piesang, fyngedruk (4-6) (ongeveer)
30ml Vars Suurlemoensap (ongeveer)

Metode:
Sit die margarien in die miekie vir 'n paar sekondes op medium.   Moenie worry oor afmeet nie.  Skat sommer of gebruik wat oor is van die blok in die yskas. Sê vir jouself jy sal dit afmeet voor jy die suiker bygooi.  Haal uit die miekie uit.  Meet die suiker af.  Kom agter jy het te min suiker, maar dis te laat om nou te worry.  Gooi dit by die margarien.  Krap in die kas vir nog suiker.  Maak die suikerpot leeg in die mengbak.  Begin klits.  Onthou nou weer dat jy nie die margarien afgemeet het nie.  Oh, well.

Room die botter en suiker:  Klits eers met 'n handklitser tot die suiker en botter lekker dik aanpak, skraap dan af en haal die masjien uit die kas uit.  Klits ordentlik.  Voeg die geursel by.  Gebruik sommer die doppie om af te meet. As dit 'n klein doppie is, gebruik sommer 2 doppies.   Klits weer ordentlik.

Voeg die eiers een vir een by.  Breek eers die eiers in 'n bordjie voor jy dit by die bottermengsel gooi, want die suiker is klaar... en die margarien ook.  Jy't net een kans.

Klits dat dit klap na elke eier se byvoeging.  Wonder tussenin die byvoegings wat is die verskil tussen 'n groot- en 'n ekstragroot eier.

Sif die meel en klits weer.  Maak seker jy en die kombuis is lekker wit onder die meel.

Gooi die bakpoeier in.  Wonder of dit ook gesif moes gewees het.  Soek koeksoda in 'n huis waar daar nooit gebak word nie.  Bel jou ma en hoor waarvoor 'n mens koeksoda gebruik as jy bak.  Settle dan maar vir 'n dubbeldosis bakpoeier.

Kry die piesangs by die handlanger wat dit vir jou ge-"moesh" het in 'n roomysbak.  Stry bietjie oor hoe groot die piesangs was voor dit ge-"moesh" is en of 12 piesangs nie dalk bietjie te veel is nie.  Raak iets kwyt soos "Gaan dit nie dan te piesangrig wees nie?".  Lag dat jy dubbelvou.  Begin dit afmeet, besluit dis sommer nonsens.  Gooi bietjie uit die roomysbak by die mengsel en die res van wat jy afgemeet het. Wonder vir 'n oomblik hoeveel jy nou eintlik bygegooi het.  Nog 'n skeppie vir liefde.  Stop voor daar 500ml bygegooi word. Sit die res van die gemoeshde piesangs in die yskas vir 'n melkskommel wat jy later gaan maak... of nie.

Kry 'n vars suurlemoen by 'n goeie pêl of pluk een van jou eie boom af.  Druk hom uit binne die mengsel. Probeer die pitte vang voor dit inval, anders pik jy dit net weer uit.

Onthou nou weer dat jy nog nie die 2de lepeltjie bakpoeier bygegooi het nie.  Wanneer jy die 2de lepeltjie bakpoeier bygooi, wonder of die lepeltjie wat jy gebruik presies 5 ml is, maar skud die gedagte vinnig af, want dis nou te laat vir worry.

Giggel in jou mou vir die borrels wat die bakpoeier maak as jy dit op die suurlemoensap gooi. Raak bietjie bekommerd oor hoe dit in jou maag gaan maak.  Skud dit gedagte af, en meng vinnig voor iemand anders dit sien.

As jy nie 'n broodpan het nie, kry al die soorte en groottes muffin panne in die huis bymekaar, spuit dit met "Spray 'n Cook" of "Cook 'n Bake" (of "Cook 'n Spray" soos Ellené sou sê), en gooi die mengsel in die bakkies.

Sit die oond aan op 180 ºC.  Bêre die muffin pannetjies onder 'n afdrooglap tot die oond warm is.

Voor jy dit in die oond sit, onthou jy wou eintlik neute bygesit het.  Druk dan sommer 'n halwe neut in elk van die groter muffins.  Doop dit "Nutty Surprise".  Breek dan ook neute in die mengsel wat oorgebly het vir die tweede baksel.


Bak tot dit effens bruin raak bo-op.  Druk 'n mes in elke liewe muffintjie net om seker te maak dis gaar.  Dop uit op 'n rakkie (of iets) sodat dit kan afkoel.  Proe een.  Mmmm!  Sit die tweede baksel in die oond.  Proe nog een om seker te maak dis nog lekker as dit reeds afgekoel het.  Mmmm!  Voila!  Piesangrigge-Nutty-Surprise-Piesangbrood-Muffins.

Onthou die volgende dag - terwyl jy blog oor jou resep - dat jy skoon vergeet het van die 1ml sout.

Toe my sussie van die petalje hoor op facebook, lewer sy kommentaar: "haha!!!  Ons oumas het so gebak!"  Nou toe nou!  G'n wonder dis so lekker nie.  Partykeer moet 'n mens maar die reseppie net as 'n riglyntjie hou en die gebak met liefde en gevoel aanpak.

Tot volgende keer... Bak met hart!

Verlore oomblikke

Almal veilig terug na die paasnaweek?  Liewe krisis, maar die verkeer was erg!

Nou toe nou.  Twee weke het verbygegaan na ek laas geblog het.  Dit was 'n mal 2 weke.  Kort opsomming: Ons het troue gehou saam met vriende, vir hulle gesing en daarna lekker gedans en gekuier tot wie weet watter tyd, toe breek Ellené haar been!  In die paar dae wat volg, het ek haar dokter toe heen en weer gekarwy en hospitaal toe vir die operasie.  Toe is ons met die gebreekte beentjie plaas toe saam met my ma-hulle.  Heerlike rus-naweek gewees.
En hier is ons nou by vandag.

Ek het nou die dag sit en dink oor die blog-storie.  Eintlik moet ek nie 2 weke wag om te blog nie, want dan hoop die stories so op dat ek nie weet waar om te vat en waar om te los nie.  Dan loop ek die gevaar om als op een slag neer te pen.  En g'n niemand lees my blog oor ek oulike boeke skryf nie! ;) So, ek belowe om meer gereeld 'n ou ietsie kwyt te raak, sodat ek nie vir julle boeke hoef te skryf nie.

Vandag se blog is sommer kort en kragtig.

Toe ek klein was en my Oupa Jan nog geleef het, was ons gereeld op die plaas, Susandale, anderkant Ellisras, duskant Botswana, in die hartjie van die Bosveld.  Ons het elke jaar probeer om in die winter te gaan kuier om saam te jag, en ook vir Kersfees daar te wees.  Daar het nie 'n jaar omgegaan dat ons nie plaas toe was nie.

Soos dit nou maar is met 'n vakansie/kuiertjie by familie of vriende, kom daar altyd 'n tyd om te groet.  Dan staan ons almal in 'n ry en groet ons Oupa Jan daar op die grasperk voor die huis.  Dan spring ons een-een in die kombie om die tog terug huis toe aan te pak - nie een van ons baie lus nie, maar die skool begin weer en ons gaan nie op ons eie leer somme maak en lees nie.  So nou en dan het Oupa vir ons 'n geldjie in die hand gestop, sommerso in die groet, en dit soms laat lyk of hy dit vir my ma wil wegsteek.  As ons almal in die kar is, vra my ma weer of ons mooi gekyk het onder die beddens en op die stoep en orals waar ons was, of ons al ons goedjies ingepak het, dan vertrek ons.  Stadig by die hekke uit, waai-waai vir Oupa en staar die plaas agterna as ons die stofpad aandurf.

Dan hoor ek my ma snik.  Dit was elke keer se storie.  Soms sommer nog voor ons by die hek uit is, het my ma al die tissue by die neus.  Dit het my altyd gepuzzle hoekom sy so huil as ons daar wegry.  Wat het my ma so hartseer gemaak?  Ek weet ek het haar al gevra, maar ek kan nie onthou dat sy ooit vir my gesê het nie.  Dalk het sy iets gesê, of dalk het ek maar net op my eie oor die laaste paar jaar begin verstaan vandat ek in Johannesburg is.

Ek verstaan nou dat dit seker vir haar sleg was om so ver van haar pa af te bly.  Dat dit terrible moes wees om hom net 2 keer 'n jaar te sien, en vir so 'n kort rukkie.  Dalk het sy ook gedink aan al die oomblikke wat verlore gaan tussen die kuiers.  En gesien hoe haar pa oud word, en gewonder hoeveel kuiers daar nog oor is.

Maar soos ek gesê het, dink ek nie my ma het ooit in soveel woorde vir my vertel hoekom sy so gehuil het nie.  Ek weet wel dit: voor ek die snelweg tref in Toti, of voor my ma en pa by die hek uitry in Johannesburg, skiet my gemoed vol, en ek gryp vir 'n tissue, en ek dink aan al die oomblikke wat verlore gaan tussen die kuiers.